W 1941 roku  ludność wokoło obozu oświęcimskiego została wysiedlona, część domów została zburzona, a część pozastawiona na kwatery dla SS-manów.  Kapo Max z grupy cieśli zaprowadził mnie do takiego jednego domu i dał polecenie wybudowania łazienki na górze i nie udzielając mi żadnych bliższych instrukcji zostawił mnie samego.  Przyszedł SS-man, który tam już mieszkał, albo miał zamieszkać, więc myślałem, że od niego dostanę jakiś plan.  Okazało się, że on wcale nie ma pojęcia, jak to ma wyglądać i czekał na to, co ja powiem.  Wtedy objaśniłem mu, jak ja sobie to wyobrażam, a on zgodził się na mój projekt.  Przystąpiłem więc do pracy nad łazienką.  Sciany zbudowałem z płyt heraklitowych, zostawiając otynkowanie murarzowi, oraz zainstalowanie rur wodociągowych.  Gdybym nie znał choć trochę języka niemieckiego i nie miał pojęcia o budowie, to nie mógłbym takiej pracy wykonać w spokoju ze strony SS-manów i kapów, oraz nie dostałbym kilka razy dodatkowej zupy.

8) Przestrzeganie zaleceń Niemca Otto Kussel - kapo z zielonym trójkątem (kryminalista nr. 30), który zaraz po naszym przybyciu do Oświęcimia nauczał nas, że warunkiem przetrzymania obozu jest ~pracować tylko wtedy, gdy widzi SS-man albo kapo, oraz zawsze starać się coś skombinować do jedzenia.

9) Paczkom żywnościowym: mogliśmy je otrzymywać od początku roku 1943.  Byłem w tym czasie w Dachau (grupa robocza Messerschmitt Werke - Augsburg).  Otrzymywałem paczki od matki i sióstr, oraz od Polskiego Czerwonego Krzyża, z tego ostatniego dostałem 5 paczek.  Przesyłki z P.C.K. otrzymywałem bardzo na czasie, gdyż wtedy kiedy łączność z domem została przerwana na skutek działań wojennych.  Moi koledzy Antoś Cader przed swoim aresztawaniem i Władek Białek przysłali mi kilka razy trochę niemieckich marek.  Jedną paczkę, o czym już wspomniałem, otrzymałem przez kolegę z ławy szkolnej, który pracował w Oświęcimiu jako robotnik.  Było z tą paczką wiele ambarasu, ale najważniejsze, że nikt przez nią nie wpadł, a całość rozładowana na mniejsze zawiniątka dotarła do moich rąk.

l0) Wewnętrznej pomocy obozowej:

Już w 1940 r. w Oświęcimiu, gdy w lecie pracowałem w grupie kosiarzy, to miałem szczęście znajdować w zbożu kawałki chleba z masłem lub margaryną, podrzucane przez okoliczną ludność.  Była to zawsze prawdziwa uczta dla wygłodzonego więźnia.  Jadło się taki chleb bardzo powali, z namaszczeniem, aby zbyt szybko nie zniknął.  Nigdy nie zapomnę tej ludności z okolic Oświęcimia i czuję dla niej wielką wdzięczność, ile razy pomyślę o tamtych czasach.  Od kolegi Józefa Czernka, który pracował w grupie "Kanada" dostawałem kawałki białego chleba.  Kilka razy podzielił się ze mną swoimi "zdobyczami" Gienek Niedojadło, obozowy kolega z jednego siennika, który pracował w magazynie żywnościowym SS.  W pierwszej połowie 1942 roku przed wyjazdem z Oświęcimia zostałem obdarzony kilkakrotnie porcją gotowanych ziemniaków przez kolegę z 3 P.S.P. kpr. Jasia Gradka, które to zawsze były cennym przysmakiem.  Ludwik Pytlik, stolarz z Pietrzykowic, pracujący wtedy jako robotnik cywilny w Oświęcimiu, podrzucił mi kilka razy chleb z tłuszczem do magazynu desek, przy bramie obozowej.  Antoni Baran, murarz z Pietrzykowic, również zatrudniony w charakterze robotnika cywilnego w Oświęcimiu, przyniósł mi dość duży kawałek kiełbasy.  Ryzykując własnym bezpieczeństwem dał mi wiadomość przez innego więżnia, gdzie będzie na mnie czekał.  Gdy podchodziłem do niego ukradkiem ze stolarni, to poznał mnie i z wielkim pnygnębieniem przepraszał mnie, że tylko ten niewielki kawałek może mi ofiarować.  Byłem tyrn bardzo wzruszony, ale i podniesiony na duchu, że jednak nie jestem tak osamotniony, a to dodawało chęci do dalszej walki o własne życie.

W Mauthausen zaś kolega Putek, były poseł do Sejmu ze stronnictwa ludowo-chłopskiego "Piast", poratował mnie kilka razy zupą.  Nie był on w stanie zjeść wszystkiej zupy obozowej, jaką to obdarowywali koledzy i znajomi z dawnych dobrych lat.  Tę nadwyżkę zupy rozdzielał między nas Polaków, którzy nigdy nie mieliśmy tej potrawy za dużo.  W Dachau zaś mój przyjaciel z wojska, Władzio Drapa z 3 Pułku Strzelców Podhalańskich obdarzył mnie często porcją chleba.

W Augsburgu w grupie roboczej Messerschmitt - Werke otrzymałem kilka razy po kawałku chleba z margaryną albo z marmeladą, a czasem nawet i kawałeczek bielutkiego ciasta od majstrów niemieckich: Obeameyera, May`a, Ilsankera i Lossa, którzy te smakołyki przynosili z domów.  Wspominałem już o tym poprzednio.

W Oświęcimiu mój blokowy z bloku Nr 3, którego nazwiska nie pamiętam, był Austriakiem i nosił czerwony trójkąt,  co oznaczało więźnia politycznego, bardzo mi przypominał z wyglądu mojego ojca.  Wchodził on na salę trzymając w ręku pokrojony bochenek chleba i przyglądając sig nam uważnie podawał niektórym tę upragnioną kromkę daru bożego, pamiętam że i mnie przypadła kilka razy.

W komandzie Messerschmitt – Werke, w ostatniej miejscowości naszego zakwaterowania przed ewakuacją, w Pferse - Augsburg, blokowy naszego bloku Austriak z czerwonym trójkątem rozdzielał chleb i jeśli coś mu go zostało z dziennego przydziału, to·kroił go na małe kawałki i rozdawał tym, którzy stali w pobliżu.  Często byłem jednym z tych szczęśliwców.

Takich to zasad starałem się przestrzegać i z szczęśliwych przeżyć - wypadków ode mnie niezależnych korzystać, a najważnie·jsze, że miałen szczęście utrzymać się przy zdrowiu, zachować przytomność umysłu, oraz wyrobić w sobie instynkt bezpieczeństwa w najtrudniejszych momentach.  To wszystko razem sprawiło, że przetrzymałem całe 5 lat katorgi i upodlenia i znalazłem się znów na wolności.

W 1963 r. byłem pierwszy raz z wizytą w Polsce.  Matka i brat już nie żyli.  Jak i wszyscy w Polsce, czułem się rozczarowany,  że Polska nie osiągnęła wolności, o jakiej marzyliśmy walcząc i cierpiąc.  Krótkowzroczna polityka Aliantów i ich cynizm obraca się dzisiaj przeciwko nim samym.  Różne kraje Afryki i Azji otrzymują wolność, a Polska wraz z innymi narodami wschodniej Europy została zepchnięta na boczny tor i jest bezlitośnie eksploatowana przez swojego wschodniego sąsiada.